mantamar

a luz xa non insiste
e aboia peneirada e perfecta
invítándome a nadar
para quitarme de enriba
o frío que está por chegar.

o mar é unha manta de auga
que se abre para arrouparme
e protexerme de toda enfermidade.

saio do meu nadar sen radar
colocada de todo
por todos lados
móvome alelada

non é doado saír sen máis
dun punto suspensivo
en flotación
(   .....    )
e recuperar a gravidade

mesmo teño a sensación
de que todas as miñas palabras
afogaron

mañá tentarei trincalas
brincas na pel
blindada