con fragmentos dun eu voador
deseño espazos amplos e nítidos
onde dar contigo para desabrazarte diáfana-mente
con anacos dun eu moedor
fago muíños para situarte
o máis lonxe posible da miña sombra cambiante
con pequenas partículas do meu dia-fragma en flor
transpírote, exhálote, disíntote e esfrágote,
meu pequeno cometa interior
con milimétricos alentos
da miña emoción
fago un canto que te alcance
no mesmo centro de operacións
desta latencia tétrica
con ínfimos átomos dos meus electróns
chego onde nunca chegarán os trens
de alta velocidade nin os grandes buques
que atravesan a liña do horizonte
nun silencio intolerable
con case nada dun min soñador
consigo enredar novelos invisibles
nesta mítica soidade
de redes de dados ao azar
para enmallar saudades,
nun minúsculo angulo do meu eu reflector.
