lentas bolboretas negras traen a mañá
nun histérico deixarse vir
por beirarrúas tapias de neón negación
azul, a choiva petrifícase
en ondas unicelulares
piscinas de piscifactoría
os rañaceos
nada rabuñan
agás silencio motorizado
satifeitas de exculturas
perecen as culturas incultas
a monte
o lume é de xeo
a sala a de maternidade
do hospital central
trabúcase de novo
a inundación por reformas
nos nichos dos morcegos
en pasado de infinitivo
a noite vén
en pleno día
píllaras salvaxes
furan con persistencia
tenaz
o presente a mínimos
de aluminio nórdico nodrizo
a cor enferruxada da paisaxe
non deixa lugar a dúbidas
(para esganar calquera xesto romántico
sempre é bo momento)
reflíctese a si mesma
eco do día
emoción fóra de sintonía
a sotavento
navegando en cuberta
polas unllas pintadas
e felinas
de
ningures
