alta traición






Bebo sozinho ao luar

Entre as flores há um jarro de vinho.
Sou o único a beber: não tenho aqui nenhum amigo.
Levanto a minha taça, oferecendo-a à lua:
com ela e a minha sombra, já somos três pessoas.
Mas a lua não bebe, e a minha sombra imita o que faço.

A sombra e a lua, companheiras casuais,
divertem-se comigo, na primavera.
Quando canto, a lua vacila.
Quando danço, a minha sombra se agita em redor.
Antes de embriagados, todos se divertem juntos.
Depois, cada um vai para a sua casa.
Mas eu fico ligado a esses companheiros insensíveis:
nossos encontros são na Via Láctea.

Cecília Meireles, in: Cecília Meireles, Li Po - Tu Fu, Poemas Chineses, Rio de Janeiro, 1996


Este poemiña chinés de Li Po  ten un sitio na rede só para el. O autor do caderno vén recompilando traducións en todos os idiomas; ata o momento deu con 94 versións en 16 linguas diferentes. Vaian as miñas felicitacións por tan marabillosa iniciativa.

todo corazón







polos pelos!



consigo no último momento
e case polos pelos
darme de baixa no tanatorio
saio disparada cara a vida
hoxe non pasa ningún tren 
que perder
o tráfico está colapsado
así que me piro
andando
polo primeiro carreiro de terra
que encontro
é o tempo dos bullós




Hannah Hoch

Charlie Parker-Lover Man





PERDENDO OS OLLOS POR AÍ

a festa fora rachada e durara de máis
acabastes superpi e máis ti empotrados contra un muro
o coche quedou para o desguace
e a cunca dun  ollo baleiro foi parte do saldo
e liquidación
puxeches un de vidro
rarísimo
e a xente veña a meterse contigo
para quitarlle ferro ao asunto
dicíndoche: non me mires co ollo raro!

non tardaches en volver ás andadas
sempre escaso de cartos
vendías calquera cousa
e un día apareciches
con caixas e caixas
de latas da única fábrica artesanal que quedaba
xouba, mexillón, xarda, bonito (do mellor)

mercáronchas todas
a operación fixéchela na punta do muelle
marchaches contento
e houbo quen probou as mellores conservas da súa vida
o malo foi o ollo
que quedou no camiño

era o da luz tenra
de meniño escachapedras
que aínda ignoraba
que algunhas randeeiras
van dereitas
aos sumidoiros

a vella fábrica pechou
no sitio hai un supermercado
onde se venden latas
facturadas por máquinaria moderna
recheas de peixe podre importado
a prezos de liquidación







sombrazul







polizontes no paraíso



o isolamento é unha estación de máis
na gran viaxe cara a porta do xardín
da liberdade

o meu tren 
atravesa as paisaxes da soidade
e pasa de largo